Yüen döneminde, yeni bir tür gelişti: tiyatro. Antikçağ'dan beri güçlü bir biçimde varlığını sürdüren tiyatronun kökenlerini dinsel törenlerde, tarih ya da efsane kahramanlarının canlandırıldığı danslarda aramak gerekir.
Bu ilk örneklerden sonra "türkülü öyküler" ve pantomimler ortaya çıktı. Tiyatronun kuralları, Yüenler döneminde sunulduğu biçimiyle, yavaş yavaş yerleşti. Günlük konuşma dilindeki diyalogların arasına şarkıyla söylenen dizeler serpiştiriliyor, böylece, sahnedeki kişiler de duygularını özgürce geliştiriyordu. Dramda dokuz geleneksel rol vardı; her oyuncu, sahneye girdiğinde hangi kişiliği canlandıracağını seyirciye bildiriyordu. Şişiang ci" adlı oyundaki âşıklar, Batı'daki Romeo ve Juliet öyküsünde olduğu gibi aşkın sevinçleriyle acılarını sim-geleyeceklerdi. Fransızcaya da çevrilen Çao ailesinin öksüzü adlı oyun, Voltaire' in Orphelin de la Chine adlı yapıtına esin kaynağı oluşturdu. Bir başka oyunda da Tang imparatoru Şüenzong ile ünlü gözdesi Yang Gueifei'nin aşkı dile getiriliyordu. Bu dönemin en verimli ve çeşit zenginliği gösteren oyun yazarı Guan Han-çing idi; tiyatrocular arasında yaşayan bu yazar, halkın arasından çıkma kadın kahramanlara oyunlarında yer verdi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder